The Scarcity Trap

In a world that celebrates personal freedom and self-expression, any form of constraint is seen as an intrusion on our rights—a threat to our liberty to do whatever we want, however we want. At the core of this mindset lies a subtle fear: If I don’t do what I want, I’ll be shortchanged. The scarcity mentality tells us that if we don’t indulge our desires or keep up with what others are doing, we’ll miss out—on accomplishment, entertainment,  fulfilment, and everything the world defines as the “good life.” This mirrors the serpent’s deception in the Garden of Eden, “Did God really say. . .? God knows that when you eat of it, your eyes will be opened, and you will be like God, knowing good and evil” (Genesis 3:1,4). It paints God as a killjoy, withholding good, rather than a loving Father who has our best interests at heart.

The truth is Jesus said, “I came that they may have life and have it abundantly” (John 10:10, ESV). God’s desire is not to deprive us of pleasure but to lead us to a deeper, lasting joy that only He can give. Freedom with boundaries isn’t bondage—it’s protective wisdom. A river without banks floods. A train moves with speed and power only when it stays on the tracks; without them, it derails —inevitably with disastrous consequences. True freedom isn’t found in doing whatever we want—it’s found in walking with the One who knows and wants the best for us.

A Higher Purpose

The Apostle Paul reminds us of a profound truth in 1 Corinthians 10:31-32, “So whether you eat or drink or whatever you do, do it all for the glory of God. Do not cause anyone to stumble, whether Jews, Greeks or the church of God.” The immediate context of this passage deals with food sacrificed to idols. Some believers had no issue partaking, believing their liberty in Christ gave them the freedom to do so. Others, however, saw this as deeply compromising — a potential stumbling block to believers with weaker consciences.

Paul’s response cuts to the heart of Christian freedom. The guiding question is not so much, “Can I do this?” but rather, “Will this glorify God, and will it build others up?” Ultimately, our decision “to do or not to do” isn’t about meeting people’s expectations — it’s about honouring God in every aspect of our lives. Doing everything for the glory of God is what matters most. That should be the real motivation behind our choices, especially in grey areas.

Freedom with Responsibility

In his exhortation “Do not cause anyone to stumble,” Paul names three groups—Jews, Greeks, and the church of God—essentially covering everyone. In other words, glorifying God includes being mindful of how our freedom impacts people from different backgrounds, cultures, and levels of spiritual maturity. This calls for us to exercise our freedom responsibly, paying careful attention to our influence. What message are we sending through our actions? Whether it’s what we eat, drink, wear, post online, or how we spend our leisure or money—the list goes on—we need to examine it through the lens of God’s glory. Will this reflect the character of Christ? Will it help others see God more clearly? Still, some might ask, “If others stumble because of my actions, why should I be held accountable? Shouldn’t they be responsible to ensure they are strong enough not to be stumbled by others?” This reflects a heart posture more concerned with being right than loving. Jesus calls us to deny ourselves, not defend ourselves.

True freedom is the ability to choose love over selfishness, consideration over indulgence. When our highest priority is to live for God’s glory, human approval becomes secondary. We discover a freedom without limits – the freedom to lay down our rights for the sake of others, and in doing so, mirror Christ, who laid down His life for us on the cross.
 

KEBEBASAN TANPA BATASAN?

Oleh Pendita Chan Lee Peng

“Ikuti impian anda. Gigih melepasi batasan anda. Terobos halangan. Ingatlah, tidak ada yang tidak mungkin.” Kita sering mendengar klise kegemaran ini – masing-masing mencadangkan bahawa batasan sekadar halangan yang perlu diatasi. Tetapi Alkitab menawarkan pandangan yang lain: bukan setiap batasan itu buruk. Apa kata jika ada batasan yang ditetapkan Tuhan demi manfaat kita?

Perangkap Kelangkaan

Dalam dunia yang meraikan kebebasan peribadi dan ekspresi diri, kekangan dalam apa jua bentuk dianggap sebagai pencerobohan hak kita – ancaman kepada kebebasan kita untuk melalukan apa sahaja yang kita mahu, dalam apa sahaja cara yang kita ingin. Pada teras pemikiran ini terdapat ketakutan yang halus: jikalau saya tidak berbuat sesuka hati, saya akan rugi. Mentaliti kelangkaan memaklumkan bahawa jika kita tidak mengikut nafsu atau tidak bersaing dengan perkara yang dilakukan orang lain, kita akan rugi – terlepas pencapaian, hiburan, kepuasan, dan segala-gala yang ditakrifkan secara duniawi sebagai “kehidupan bagus.” Ini mencerminkan penipuan si ular di Taman Eden, “Benarkah Tuhan berkata…? Tuhan tahu bahawa jika kamu makan buah itu, fikiran kamu akan terbuka; kamu akan menjadi seperti Tuhan dan mengetahui apa yang baik dan apa yang jahat.” (Kejadian 3:1, 4) Ia menggambarkan Tuhan sebagai penyuram suasana, lokek manfaat, dan bukan Bapa maha pengasih yang mengutamakan kepentingan kita.

Sebenarnya Yesus berkata, “Aku datang supaya manusia dapat hidup, iaitu hidup yang kelimpahan” (Yohanes 10:10). Keinginan Tuhan bukan untuk menafikan kita keseronokan tetapi untuk memimpin kita kepada kegirangan yang lebih mendalam, yang hanya mampu Dia kurniakan. Kebebasan dengan batasan bukan belenggu – ianya kebijaksanaan pelindung. Sungai tanpa tebing akan banjir. Kereta api bergerak dengan kuat lagi laju hanya apabila berada atas landasan; tanpa landasan, ia terbabas – tentu sekali buruk akibatnya. Kebebasan sejati bukan didapati dalam melakukan apa sahaja ikut suka hati – ianya didapati dalam perjalanan bersama Dia yang tahu dan mahukan yang terbaik untuk kita.

Tujuan Yang Lebih Tinggi

Rasul Paulus mengingatkan kita tentang kebenaran mendalam dalam 1 Korintus 10:31- 32, “Apa sahaja yang kamu lakukan, sama ada makan ataupun minum, lakukanlah semuanya untuk memuliakan Tuhan. Jagalah tingkah laku kamu agar kamu tidak menyebabkan orang lain berdosa, baik orang Yahudi mahupun orang bukan Yahudi, ataupun jemaah Tuhan.” Konteks tersurat petikan tersebut berkaitan dengan makanan yang telah disembahkan kepada berhala. Sesetengah umat tiada masalah memakannya, menganggap kebebasan mereka dalam Kristus memberi kebebasan berbuat demikian. Walau bagaimanapun, ada yang lain memandang perkara ini sebagai sesuatu yang menjejaskan – sesuatu yang mampu menggoncang iman umat yang lebih lemah hati nurani.

Jawapan Paulus tembus terus kepada maksud sebenar kebebasan Kristian. Soalan yang harus ditanya bukanlah, “Bolehkah saya lakukan perkara ini?” sebaliknya, “Adakah perkara ini memuliakan Tuhan, dan adakah ianya menjadi dorongan kepada orang lain?” Akhirnya, keputusan kita sama ada “buat atau tidak” bukanlah sekadar memenuhi harapan orang lain – ianya mengenai menghormati Tuhan dalam segala aspek kehidupan masing-masing. Melakukan segala-galanya demi kemuliaan- Nya adalah perkara yang paling penting. Itulah harus dijadikan niat sebenar di sebalik pilihan kita, terutama dalam perkara yang samar- samar.

Kebebasan dengan Tanggungjawab

Dalam penggesaan beliau,“Jangan menyebabkan sesiapa tergelincir,” Paulus menamakan tiga kumpulan – bani Yahudi, Yunani, dan gereja Tuhan – pada asasnya merangkumi semua orang. Dalam erti kata lain, memuliakan Tuhan termasuk prihatin cara kebebasan kita memberi kesan kepada mereka dari latar belakang, budaya, dan tahap kematangan rohani yang berbeza. Ini memerlukan kita melaksanakan kebebasan kita secara bertanggungjawab, dengan memberi perhatian yang teliti kepada pengaruh masing-masing. Pesanan apakah yang kita sampaikan melalui kelakuan kita? Sama ada perkara yang kita makan, minum, pakai, muat naik dalam talian, atau cara kita menghabiskan masa lapang atau wang – dan sebagainya – kita harus menelitinya melalui kanta kemuliaan-Nya. Adakah perkara ini mencerminkan watak Kristus? Adakah ianya membantu orang lain melihat Tuhan dengan lebih jelas? Namun, ada yang mungkin tertanya-tanya, “Jikalau orang lain tergelincir disebabkan tindakan saya, mengapa harus saya bertanggungjawab? Bukankah mereka sepatutnya bertanggungjawab memastikan mereka cukup teguh agar tidak tergelincir disebabkan orang lain?” Ini mencerminkan hati yang lebih mementingkan tidak bersalah berbanding mengasihi. Yesus memanggil kita menahan diri, bukan membela diri.

Kebebasan sejati merupakan keupayaan memilih sikap kasih sayang berbanding sikap mementingkan diri sendiri, pertimbangan wajar berbanding menurut nafsu. Apabila keutamaan tertinggi kita adalah untuk hidup demi kemuliaan Tuhan, perkenan manusia menjadi perkara sekunder. Kita menemui kebebasan tanpa batasan – kebebasan menyerahkan hak kita demi orang lain, dan dengan berbuat demikian, menyerupai Kristus, yang mengorbankan nyawa-Nya di kayu salib demi kita.

无限的自由?

张莉萍牧师

“追随梦想，超越极限，突破障碍。记住，一切皆有可能。”这些陈腔滥调总在暗示着我们——限制不过是有待跨越的障碍。但圣经给我们提供了不同的视角：不是所有限制都无益处。有一些界限是神为了我们的好处而设立的。

稀缺思维的陷阱

在崇尚个人自由和追求自我的世界，任何形式的限制都被视为侵犯个人权利，威胁随心所欲的自由。这种思维的核心是一种微妙的恐惧：如果不做想做的事，就是亏待自己。稀缺思维告诉我们，如果不放纵自身欲望，不紧随别人的步伐，我们将错失成就、娱乐、满足感和世人所定义的“美好生活”。这正反映了伊甸园中蛇的欺骗：“神真的说过……？神知道你们吃那果子的时候，你们的眼睛就开了；你们会像神一样，能知道善恶。”（创世记 3:1, 4）它把神描绘成扫兴的、不善待人的神，而不是事事皆为我们好的慈爱天父。

耶稣说：“我来了，是要使羊得生命，并且得的更丰盛。”（约翰福音 10:10）神的心意不是剥夺我们的快乐，而是引领我们获得更深层次，更持久的喜乐，这喜乐只有他才能赐予。有界限的自由不是束缚，而是出于保护的智慧。没有堤岸的河流会泛滥成灾。火车只有在轨道上才能快速有力地行驶；没有了轨道，它就会脱轨造成灾难性的后果。真正的自由不是为所欲为，而是与那位深知我们一切并希望我们得益处的主同行。

更高的目的

使徒保罗在哥林多前书10:31-32提醒我们一个深刻的真理：“所以，你们或吃喝，或作什么，一切都要为神的荣耀而行。无论是犹太人，是希腊人，是神的教会，你们总不可使他们跌倒；” 这段经文的背景涉及祭偶像的食物。一些信徒认为吃祭偶像的食物没有问题，因为他们有基督里的自由。然而，一些人则认为这是极大的妥协——可能会绊倒信心软弱的信徒。

保罗的回应直接切入基督徒自由的核心。问题不是“我可以这样做吗？”，而是“我这样做荣耀神，造就人吗？”最终，我们“做或不做”的决定，不是要满足人的期望，而是为了在生活上荣耀神。凡事都要荣耀神才是最重要的。这应该是我们做选择时真正的动机，尤其是在灰色地带做选择。

有责任心的自由

保罗所讲的道 “不叫人跌倒”，提到了犹太人、希腊人和神的教会，实际上涵盖了所有人。换句话说，荣耀神，包括留意我们的自由如 何影响来自不同背景、文化和不同属灵成熟程度的人。他要求我们负责任地运用自由，关切自己对他人的影响。我们的行为将传递什么信息？无论是我们吃什么、喝什么、穿什么、在网上发布什么、闲暇做什么或怎么消费等诸如此类，我们都要透过神荣耀的视角来审视自己。我们所做的是否反映了基督的品格？是否能帮助他人更清楚地认识神？有些人可能会问：“别人因我的行为而跌倒，为什么要我承担责任呢？难道他们不应该确保自己足够坚强，不被别人绊倒吗？”这反映了一种更关心正确而非爱的心态。耶稣叫我们舍己，不是维护自己。

真正的自由是能够选择爱而不是自私，体谅而不是放纵。当我们以荣耀神为最高目标时，人的认可就变得次要了。我们发现无限的自由是——为了他人的缘故放弃自身权利，效法基督——他在十字架上为我们舍命。